Vaak deel ik reistips, maar in een wereld waarin reizen beperkt is, is het soms net zo leuk herinneringen op te halen. Ik neem je mee naar oktober 2019…
Ik zat al dagenlang vast in Shiraz. Een stad in het zuidwesten van Iran. Er was een festival in Irak en blijkbaar was dat zo belangrijk dat alle bussen hiervoor moesten worden ingezet. Er ging nauwelijk vervoer van en naar Shiraz en ik wilde maar al te graag mijn vlucht vanuit Teheran halen over een paar dagen. Na 2 afwijzingen was ik allang blij dat ik een visum had gekregen en ik wilde mijn geluk niet beproeven door langer te blijven dan toegestaan was. Nisrine, het meisje van mijn guesthouse was inmiddels mijn nieuwe beste vriendin geworden en checkte op elk mogelijk moment de treintickets in ruil voor wat westerse tijdschriften die ik uit Georgië had meegenomen. Er was nog 1 plekje in de vrouwencoupé over 2 dagen. ‘Is better for you’ zei ze er nog bij. Dat geloofde ik maar al te graag. In Iran werd ik regelmatig aangesproken door mannen, waarvan de helft een gezellig praatje wilde maken en de andere helft graag gebruik wilde maken van mijn ‘westerse normen en waarden’. Omdat iedereen zo ongelooflijk vriendelijk is in het begin was het verdomd lastig om de rotte appels uit de fruitmand te plukken. Een nachtje bij de vrouwen leek me dus wel wat.
Eerst me nog maar eens 2 dagen vermaken. Ik kon het slechter treffen. Shiraz is een prachtige en relatief vrije stad in Iran. Daarnaast had ik aan mijn Duitse reisvriend Luc een mannelijke chaperone, waardoor al die opdringerige mannen ook eens uit de buurt bleven. Mijn koffiemannetje op de hoek, Nassim, stond me op te wachten om me in mijn dagelijkse cafeïneverslaving te voorzien. Hoe ik na al die weken nog steeds niet doorhad wanneer hij moest bidden, weet ik ook niet, want ik kwam weer aanlopen op het moment hij net de boel tijdelijk wilde sluiten. Enfin, snel nog even. Ik sloeg ook maar meteen wat eten in voor in de trein, want als het gebruik van nachttreinen me iets had geleerd, was het wel dat je nooit wist of er eten zou zijn.
Een dag later zou Luc een vliegtuig vanuit Shiraz pakken en was ik klaar om met de nachttrein naar Teheran te gaan. Als ware Hollander was ik op tijd en zo kon ik als een van de eersten instappen. Ik zat in de allerlaatste coupé met 3 andere dames. Ik trok al snel de aandacht en ze wilden van alles van me weten. Maar eerst moesten de hoofddoeken af. Een hoofddoek is bij wet verplicht in Iran, maar als vrouwen onderling zijn, hoeven ze hem niet te dragen. Zodra de trein ging rijden, ging de hijab af en kletsten ze honderduit. Ze spraken verrassend goed Engels. Nu had ik sowieso het idee dat de vrouwen beter Engels spraken dan de mannen, want elke keer als ik me verstaanbaar probeerde te maken in Iran, werd er een vrouw bijgehaald voor de vertaling. Ik was onder de indruk van hun achtergrond. Een studeerde biochemie, de ander was verpleegster en de derde was advocaat, maar was nu getrouwd. Ik kon vrijuit met ze praten over hoe zij het leven in Iran ervaarde en wat ze er van vonden dat ze altijd een hoofddoek moesten dragen. Daar waren ze het vrij snel over eens; dat vonden ze maar niks. Een van de vrouwen kende het leven van voor de revolutie, toen de hoofddoek nog niet verplicht was en ze had er nog steeds niet aan kunnen wennen. Ons gesprek werd onderbroken door de omroeper. Er kwam blijkbaar een man aan boort. Alle dames grepen snel naar hun hijab en binnen een mum van tijd hadden ze hun hoofddoek weer vakkundig omgedaan. Ik daarentegen was nog wel even aan het klungelen. Blijkbaar kwam de beste man mij vertellen dat mijn eten klaar was. Nisrine had er blijkbaar een maaltijd bijgeboekt. Omdat het leven in Iran zo goedkoop is, had ik dat niet opgemaakt uit de prijs van het treinkaartje. Ik volgde de man naar de restauratie en zag onderweg dat ik de enige westerse vrouw was in de coupé.
Toen ik weer terug kwam van mijn diner was het als een lopend vuurtje rondgegaan dat er een westerling aan boort was. Al bij de eerste cabine kwamen de vrouwen naar me toe om te vragen hoe ik heet en waar ik vandaan kwam. Voor ik het wist was de hele coupé verzameld. Er bleek een hele familie aan boord te zitten met zussen en nichten en voor ik het wist zat ik middenin de groep foto’s van hun zonen te bekijken. Of ik getrouwd was en waarom ik alleen reisde en of hun zoon niet knap was. Ondertussen werd er een stuk zelfgemaakt cake of stukken fruit in m’n handen geduwd en ondanks dat ik net had gegeten, was ‘nee’ zeggen geen optie.
Een van de zussen zette wat muziek op en er werd gedanst. Er werd naar mij gekeken alsof ik Justina Timberlake zou moeten zijn en met enige ongemakkelijkheid deed ik dan maar mee. Er was geen enkele hoofddoek meer te bekennen en er werd lustig op los gedanst. Uit een thermofles kwam ‘thee’ tevoorschijn, waarvan ik toch al snel het vermoeden kreeg dat dit wel erg ‘sterke thee’ was. En dat terwijl alcohol ten strengste verboden is in het land. Na wekenlang in een mannenwereld te hebben rondgelopen, was ik eindelijk onder de vrouwen. En het ging helemaal los.
In Teheran werd er afscheid genomen alsof ik deel was geworden van de familie. Als ik had gewild had ik nog wel weken kunnen blijven, met elke dag een nieuw logeeradres en een nieuwe zoon om te ontmoeten…..
Reislustige Loonslaaf 