*Waarschuwing; als jij het liefst op een all-inclusive vakantie naar Kreta gaat, is dit artikel niet voor jou*.

Pakketreizen; ik kreeg er al koude rillingen van. Met z’n allen in hetzelfde vliegtuig, op hetzelfde resort, waar je die luidruchtig buurman met bierbuik en tattoo’s van stoel 36F nog een week lang in een minuscuul handdoekje van zijn hotelkamer naar het strand ziet paraderen. Dat kwam alleen in mijn engste dromen voor. Deze avonturier gaat het liefst ‘off the beaten track’; naar onontdekte landen zoals Saudi-Arabië, eten met locals, waar ik direct rechtsomkeer maak zodra ik hoor; ‘Ah bah, it’s raining pipesteels!’.

Maar corona-tijden doen rare dingen met je. Ik was naarstig op zoek naar een vakantiebestemming, het liefst zo ver mogelijk weg van Nederland. Een tropisch eiland ofzo, dat leek me wel wat. Maar als brave burger wilde ik me wel houden aan de reisadviezen (hoewel ik in het verleden in menig rood of oranje land heb geposeerd voor een foto met militairen, maar goed). Curacao leek de beste optie. En al snel vond ik daar een pakketreis…Tsja, wilde ik dit wel? Ik had tenslotte zoveel vooroordelen opgebouwd, dat het toch niet leuk kon zijn?

Het beleid rondom annuleren, verschuiven en testen (verplichte pcr-test) én de gunstige prijs gaf uiteindelijk de uitslag. Ik ging met TUI op pakketreis, so help me God. Maar dan wel in het enige beschikbare hostel en zonder groepsuitjes, want tsja…ik heb toch nog een reputatie hoog te houden.

En dus zat ik na een soepele pcr-test in het vliegtuig naast 36F, wat eigenlijk een heel lief gezin bleek te zijn, dat op zoek ging naar een permanente woning op Curacao. Eenmaal aangekomen op Hato Airport, Curacao, was het in de bus even doorbijten, toen de reisleidster een update gaf over alle activiteiten die ze voor je kon regelen, en dat ze je helaas vanwege corona niet elke dag kon komen opzoeken. Zo jammer, echt. Maar eenmaal aangekomen in m’n hostel, was het weer alsof ik als zelfstandige wereldreiziger deze trip had geregeld.

• 

• 

• 

Veel reizigers waren er niet. In mijn hostel bleken meer voormalige avonturiers te zitten, die net als ik in Curacao de meest tropische bestemming van het coronatijdperk hadden gevonden. En dat schept een band. Hoewel niet alle hostelleden even bekend waren met het sharing is caring principe, heb ik mezelf toch zonder al te veel moeite kunnen uitnodigen om het een en ander mee te ondernemen. Zo huurde ik onder andere met een vrouwelijke metgezel een auto om het eiland te verkennen en dronk ik bier op het strand met 2 broers tot de zon onder ging.

En dus was het voor heel even gewoon een hostel op een tropisch eiland waar de reizigers elkaar vonden, waar je de zon ziet onder gaan met een biertje in je hand en je je heel even alleen op de wereld waant.

Totdat je weer wordt opgehaald door die ‘enthousiaste’ reisleider met microfoon als wapen om je weer terug te brengen naar het vliegveld. Oké, vooruit dan maar….