Japan, beter bekend als de grootste cultuurshock die ik ooit heb gehad, was een vrij spontaan uitgekozen vakantiebestemming. Zoekend naar goedkope vliegtickets zagen mijn reisbuddy en ik een goede aanbieding naar Japan. Dus boeken maar.

Voorbereiden op onze reis was er niet helemaal van gekomen (werk, je weet wel), maar hé, des te groter het avontuur! Dus sloegen wij in het vliegtuig onze reisgidsen open. Maar het ging helemaal mis, want wat de reisgids ons niet vertelde was;

Hoe groet je de locals?

Konnichiwat? Buigen? Handen schudden? Jij probeert je aan te passen aan de lokale cultuur, zij willen het je naar je zin maken en dus proberen ze jou een hand aan te bieden. Dus sta je daar, half voorovergebogen met je arm uitgestrekt. In de bokspringhouding, zeg maar. Elke keer weer die twijfel, wel buigen of niet buigen. We namen maar het zekere voor het onzekere en begroetten iedereen met een goedlachse konnichiwa (hallo)!

Wat is dit?

Of het nu gaat om bewegend zeewier in je eten, een elektrisch speelgoedkonijn op een scooter, enorme speelhallen, een hotelbed in een capsule, okinomiyaki (hartige pannenkoek) of blauwe softijsjes, Japan heeft het allemaal. Je kijkt je ogen uit en vraagt je elke keer weer af: ‘Wat is dit?’

Hoe ga ik naar het toilet?

‘Sorry, maar dit lijkt me niet zo moeilijk’ hoor ik je denken. Wacht maar tot je de toiletten in Japan hebt ontdekt. Wij hebben een doorspoelknop. Zij hebben wel 10 opties op de wc-zitten. Soms ontbreekt de Engelse ondertiteling, dan kan een wc-bezoek ineens erg verrassend uitpakken.

Wat doe je aan?

‘Harajuku girls, you’ve got a wicked style’. Gwen Stefani heeft niet overdreven in haar nummer. Daar loop je dan in je vakantiekloffie door de Takeshita-dori in de wijk Harajuku. Overal waar je kijkt zie je de lolita meisjes in de meest originele/bizarre/creatieve/oogverblindende/gekke outfits. Je voelt je een beetje de odd-one-out, dus er zit maar één ding op: shoppen. ‘Uhm, ja toch niet‘. Als je je als nuchtere Hollandse op de Takeshita-dori bevindt, heb je het idee dat je er alleen maar carnavals kleding kunt vinden. Minuscule carnavalskleding. Want met jouw 1.80m kan je van een pyjamajurk nog geen T-shirt maken.

Hoe moet ik karaoke zingen?

Nou gewoon, zoals in café Casablanca op de Zeedijk, je ten schande makend tegenover alle andere dronken bezoekers. Think again! Je gaat naar een karaoke etablissement, daar krijg je een kamertje toegewezen voor het aantal personen waarmee je komt. En dan ga je helemaal los op Justin Bieber! ‘What do you mean’ heeft nog nooit zo passend gevoeld. Het voelt een beetje alsof je bier aan het drinken bent op je hotelkamer met je eigen selecte gezelschap, maar niets is hilarischer dan dat. Doe het niet te vroeg op je trip. Je kunt zomaar verslaafd raken….

Waar betalen we dit van?

Hoe goedkoop de vliegtickets ook kunnen zijn, Japan is duur! Nu kun je het er natuurlijk net zoals wij van nemen, door te gaan skiën op de Olympische piste in Nagano en naar de zonovergoten Kerama eilanden te vliegen (jawel, vier seizoenen in 1 land), maar toch. Als je al het tofs wat Japan te bieden heeft, wilt beleven, laat die wisselkoersberekenapp dan maar achterwege. Je wilt het niet eens weten.

Wat mag ik wel?

In Japan hebben ze regels. Heel veel regels. Voor alles. Het duurde even voor we erachter kwamen, dat eigenlijk niks mag in Japan. Je mag niet roken op straat, praten in de snelle Shinkansen trein, direct de metro inspringen die komt aanrijden of zelf kiezen om welke kant van het paleis je heen loopt. Er zijn werkelijk overal regels voor en die heb je niet altijd even snel door. Hierdoor gaat het soms ‘Helemaal mis’. Gelukkig doen de Japanners er alles aan om je op deze regels te wijzen door werkelijk overal bordjes op te hangen. En ze vergeven het je. Je bent immers een naïeve toerist.

Hoe krijg je je eten?

Japan staat bekend om zijn heerlijke keuken. Picture this; je zit hem onwijs te chillen op een tropisch Japans (Kerama) eiland, komt mr Host je de heerlijkste sushimi brengen die hij eerder die dag nog eigenhandig uit de zee heeft getrokken. Ik zeg het je; beter kan je het niet krijgen.

Dat gezegd hebbende, kan eten in Japan ook een ware uitdaging zijn. Niet alleen wegens het gebruik van stokjes bij je maaltje, maar al voordat je een tafel hebt in een restaurant. Nietsvermoedend ga je een restaurant binnen op zoek naar een tafeltje. Blijk je je eerst te moeten registreren en moet je wachten in een hoekje. Ik weet niet wie er meer moeite mee had, wij, die niet wisten waar we ons voor inschreven (hadden we ons per ongeluk aangemeld voor orgaandonatie?) of de ober, die onze Hollandse namen probeerde uit te spreken toen er een tafeltje vrij kwam.

Japan is een belevenis en heeft nog veel meer bijzondere en bizarre kanten. En er is niets leuker dan dit zelf te ontdekken. Dus laat je verrassen!