Over die keer dat we een lift kregen met een lijk in de auto

Als je terugdenkt aan je vakantieherinneringen, zal je ongetwijfeld mooie verhalen hebben. En hoewel ik hier meestal tips en suggesties geef over wat je waar (niet) moet doen, is het ook wel eens tijd om wat persoonlijke reiservaring te delen.

Dus bij deze!: ‘Gebaseerd op een waargebeurd verhaal’.

Nee, no worries, dit wordt geen tranentrekken á la de waargebeurde films op RTL 8. Dit verhaal heeft een happy ending.

En zo het geschiede;

We kwamen net uit de Dode Zee en wilden naar het noorden van Israël, naar Tiberias, naar het meer van Gallilee. Voor degene die niet The Bible, the Epic Miniseries on Netflix heeft gekeken, daar heeft Jezus over het water gelopen. De snelste route ging via de Westelijke Jordaanoever, dus moesten we Palestina weer doorkruisen. Afin, wij wilden met de bus en we wisten dat het wel even kon duren. We hadden van tevoren goed opgezocht hoe we er moesten komen en waar we moesten overstappen. In de bus lieten we het blauwe Google Maps bolletje niet uit ons oog verdwijnen en dus wisten we precies waar we er uit moesten voor onze overstap. Dus deden we dit braaf. Maar precies op dat moment zagen we onze aansluiting voor onze neus vertrekken.

En tsja, dan weet je wel busje komt zo, maar je weet ook dat dit zo maar 4 uur later kan zijn. En dus stonden we daar midden in de Westelijke Jordaanoever, met voornamelijk woestijn om ons heen.

Zonder internet of spoorboekje voelden we ons tamelijk verloren in de wildernis.

Ware het niet dat er net een ambulance aan kwam rijden. Travelbuddy L zag hierin meteen een redder in nood en ging even poolshoogte nemen. Nu was het lichtelijk ongemakkelijk dat de ambulancebroeder net even genoot van een sanitaire stop in de wildernis, maar dat mocht de reddingsactie niet in de weg staan. Dus vroeg L vriendelijk of de broeder wist wanneer de volgende bus naar Tiberias kwam. Dat wist de beste man niet, maar hij ging die kant op, dus we konden wel met hem mee in de ambulance. Er was echter 1 klein dingetje; er lag een lijk achterin. Als een reflex sprak L daaropvolgend de legendarische woorden ‘That’s ok, I’m used to dead people’. (even ter verheldering: travelbuddy L is geen begrafenisondernemer of seriemoordernaar, maar een arts op de oncologieafdeling). Ze riep me: ‘We mogen met hem mee, hij heeft alleen wel een lijk bij zich, maar dat is geen probleem toch?’. Nou, uhm, ik denk het niet?

En zo reden we met z’n vieren door de Westelijke Jordaanoever richting Israël. Terwijl L de ambulance even van een kritische medische blik voorzag, kwamen we er ondertussen achter dat de beste man gestorven was in een kibboets. Dit kun je wellicht nog het beste vergelijken met een ouderwetse Russische communistische leefgroep (zwaar gesimplificeerd). En de beste man moest van de Joodse nederzetting in Palestina weer teruggebracht worden naar Tiberias in Israël.

Nu was het avontuur nog niet geheel ten einde. Zoals ik al eerder geschreven heb, is Palestina omgeven met een hele lange en hoge muur. En je kunt alleen van de ene naar de andere kant van de muur door een checkpoint te passeren. En daar wordt echt alles gecheckt. Checkpoint Charlie is er niks bij. En bij ons was het duidelijk niet pluis en dus werden we aan de kant gezet. Een alleraardigste Israëlische soldaat wilde onze paspoorten zien terwijl zijn collega zijn geladen geweer in de aanslag hield.

Wij dachten dat ze het waarschijnlijk heel raar vonden dat er twee Nederlandse meiden in een ambulance met een lijk zaten, maar niets bleek minder waar. Nu is ons Hebreeuws wat roestig, maar we begrepen dat het lijk zijn papieren niet goed voor elkaar had….nouja, daar kon hij op dat moment natuurlijk ook niet meer zo veel aan doen. En dus mochten we eindelijk door.